Terug naar de kern 

Wat hebben we een lange tijd onze blik op de buitenwereld gehad. Op het voldoen aan verwachtingen van anderen. Om zo houvast te vinden in een wereld die altijd in beweging is. En nog steeds verliezen we onszelf in vergelijkingen en verwachtingen.

Met vallen en opstaan, niet anders dan dat van een klein kind dat leert lopen, herkennen we meer en meer dat die houvast vanbinnen is.

Innerlijk leiderschap

Mijn missie met Inner Nomads is het inspireren om te leven, werken en creëren vanuit innerlijk leiderschap en alignment. Alignment ervaren we wanneer we onze multidimensionaliteit erkennen, in onze natuurlijke kracht staan, in verbinding met onze ziel, ons hogere zelf en het grotere geheel.

Alignment ervaar je wanneer je vanuit je kern beweegt. Bij alles wat op je af komt in het leven, waarbij je uit balans gebracht wordt, jezelf lijkt kwijt te raken, rijst de vraag: Hoe keer ik terug naar mijn kern? Hoe beweeg ik naar het midden, mijn centrum?

Wat doorlopen wil worden

In een leven waarin alles altijd in beweging is, leren we steeds meer dat het leven ons uitnodigt om terug te keren naar onze kern. Soms verwarren we die kern met een eindstation, waar we arriveren om niet meer weg te gaan. Omdat we dan hebben wat we wensen. Omdat we dan zijn waar we willen blijven. Of omdat we ons dan eindelijk ‘klaar’ wanen.

Terwijl je kern de bakens voor beweging toefluistert. Terwijl het de beweging is, die doorlopen wil worden. Om te ervaren, te beleven en te leren. Om te verruimen. In onze kern treffen we steeds weer een nieuwe impuls voor verruiming. Een verruiming die verband houdt met het grootste geheel waar wij deel van uit maken. Het grootste geheel dat altijd aan het verruimen, aan het uitdijen is.

Deuren openen, in plaats van sluiten

Het verschil tussen ons en het kind dat leert lopen is, dat wij geneigd zijn om de ervaring van ‘vallen’ een etiket geven. Een oordeel. Dat we iets fout doen en de verkeerde kant opgaan. Als bewijs dat we er nog niet zijn. En dat we er misschien wel nooit zullen komen. Terwijl een kind valt en opstaat. Wetend dat het gewoonweg zal leren lopen.

Weerstand is veelal geworteld in oordeel. Een etiket dat wij plakken op wat we beleven, vernauwt per definitie het zicht. Het is zo en niet anders. Wanneer het lukt om neutraal terrein in onszelf te vinden, observeren we het oordeel, maar kunnen we kiezen voor een denk- en een doe-richting die deuren openen, in plaats van sluiten.

Zoals we het kind zien dat valt en opstaat. Gedreven door een proces dat doorlopen wil worden. Zo kunnen we ook onszelf bekijken, als we emotioneel, mentaal, spiritueel ten val lijken te gaan. We hoeven onszelf niet vast te zetten met een oordeel dat vernauwt en benauwt.

Balanceren is bewegen

Balans is te vinden door in beweging te blijven. Linkshellend, rechtshellend, onderweg naar het midden. Bewust van wat er in ons leeft, wat er gebeurt, wat er te ervaren is en te leren is.

Onze innerlijke nomade blijft in beweging. Van baken naar baken. Wetende dat we gedragen worden, gezien worden en wandelen op een reis die beleefd en doorleefd wil worden. Een reis van weerstand en acceptatie, van vernauwing en verruiming. Van vastzetten en vrijmaken. Van vallen en opstaan.

Diepe drijfveer om op te staan

Inner Nomads is ontstaan vanuit mijn diepe innerlijke drijfveer om op te staan. Steeds weer. Opstaan en verruimen. Helen en transformeren. Een groei van binnenuit. Voorbij de lineaire dimensies van tijd en ruimte waar onze opvoeding en educatie veelal stopt.

Door onszelf en ons proces zinvol te blijven bevragen, activeren we onze intuïtie. Vanuit de Hopi-traditie wordt een vraag gezien als een act of power. Onze zinvolle vragen openen de deuren naar innerlijke wijsheid.

Soms merken we dat antwoorden niet direct komen, als we stilstaan bij een vraag. Het kan zijn dat we niet meteen verheldering van binnenuit krijgen. Vaak als we de vraag weer loslaten, kunnen de antwoorden ons ook als bakens van buitenaf toekomen. In flarden van een gesprek die we opvangen op straat. Een alinea uit een boek dat we gedachteloos openslaan. Een opmerking van een goede vriend of vriendin.

Wegen naar de kern

Er is niet één manier om tot onze antwoorden te komen, tot het in beweging krijgen van wat we vasthouden, tot onze heling. Ik geloof niet in één aanpak, stappenplan of recept voor bevrijding. Mijn eigen drijfveer en nieuwsgierigheid hebben mij geleid langs vele tradities, filosofieën, culturen, oude en nieuwe bronnen van wijsheid. En nog steeds. Om steeds weer en met steeds meer onderscheidingsvermogen te voelen wat in mij resoneert. Wat in mij in beweging wordt gebracht. En hoe ik dat kan begeleiden vanbinnen en vanbuiten.

Met Inner Nomads deel ik met passie en plezier deze wegen naar binnen, naar balans en bezieling. Want bewegen naar de kern, gaat voor mij over het steeds bewuster bezielen van ons leven.

Liefs, Miranda